Ο Θάνατος και τα Πελάγη

Η δύναμη της φωνής μου σε κατατρώει 
και ξέρω πως δεν υπάρχουν πολλά θαύματα στον ορίζοντα.
Σ΄ένα μόνο ποντάρω:
στα μοναχικά εκκλησάκια πάνω στους βράχους των Κυκλάδων
και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους.
Στο Ιόνιο.
Στις Μυκήνες.
Στο Μινώταυρο.
Στο χρυσόμαλλο δέρας.
Στον Ιάσονα.

Στην Περσεφόνη.
Ατάραχοι κοιμούνται οι δύο γλάροι πάνω στους βράχους
και σ΄ ένα κυπαρίσσι κάθεται κάποιο γοητευτικό πουλί.
Ο θάνατος αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων μόνο
όταν αυτές τον επιθυμούν και τον καλέσουν.
Μόνο τότε έρχεται δυνατός σαν βασιλιάς
στο μαύρο άλογο μ΄ένα σπαθί.
Κρύβεται ο φοβισμένος
προτάσσει το στήθος ο άφοβος
νυστάζει ο υπναλέος
και προσπαθεί να ξεφύγει ο πονηρός.
Ριπές τότε τους κατακεραυνώνουν
και κανείς δεν χάνεται.
Κανείς δεν θα χαθεί ποτέ.
Μόνο θα οριστικοποιήσει τη μοναξιά του
και θα θυμηθεί μια παλιά του αγάπη
πολύ μακρινή πιά 
που ίσως δεν εκπληρώθηκε ποτέ.

                                                            Βόλος 19-8-2012
                                                                               16:32