Υάκινθος

                                                         Γαντζωμένοι πάνω σ΄ένα μακρύ καράβι με άλογα Ακριβολογούμε Και λησμονούμε οριοθετώντας τη μνήμη μας, την άποψή μας, τη θέση μας, τους επίγειους παραδείσους μας, τη γεμάτη φως όρασή μας. Βελτιώνουμε τις αισθήσεις μας και οραματιζόμαστε ένα μέλλον λαμπρό χωρίς τοξική ανάπτυξη.

Η Ποίηση μου με λυτρώνει, ξεχνώ ότι μερικές φορές την κακολογώ κι άλλες φορές πέφτω στην αγκαλιά της. Ξεχνώ ότι μερικές φορές θυμώνω κι άλλες εξανίσταμαι με τα καμώματά της. Ξεχνώ πάλι ότι πάντα παρευρίσκομαι εκεί μαζί της. Πάντα.                                                                                                 Βόλος 6-7-2013                                                                                                               18:10                                                                                                Στον Μιχάλη μου                                                                       

  Πέτρες στην ψυχή μου και φόβοι γεμάτοι καυστικά σχόλια των άλλων. Κανείς δεν βρέθηκε ποτέ να με οδηγήσει.  Κι εσύ ήρθες μέσα στη σκόνη και μέσα στη βροχή σαν σκιά γεμάτη μνήμες, ακουμπισμένος σ΄ένα μαύρο άλογο και ζωσμένος άρματα. Ποιον κυνήγησες πριν από μένα; Σε ποιον πόλεμο οδεύεις; Τι κουβαλάς τόση αρματωσιά; Δε φοβάσαι τον πόλεμο; Δε φοβάσαι τη λησμονιά; Φίδια στα πόδια μου  κι εσύ σκύβεις να τα φορέσεις. Τα πλέκεις στεφάνια στα πυκνά σου μαλλιά κι αυτά σε υπακούουν βουβά. Σιωπούν. Πιο πέρα δυο κοχύλια.  Τα φοράς στη ζώνη σου και ξεπηδάει η μανιασμένη η θάλασσα. Αντάρα και κακό, φεύγουν οι γλάροι, φεύγουν τα πουλιά. Κλείνει ο ουρανός κσι γεμίζει βουή. Και συ αγέρωχος, τιθασεύεις τ΄άτι σου,  απομακρύνεσαι και με λησμονάς.

Είμαι μια όμορφη καρικατούρα μιας ζωής που τρέχει. Τι κι αν προλάβαινα τα ημικύκλια; Τι κι αν προλάβαινα τις ζωές των άλλων; Οι δικές μου πολλαπλές εκφάνσεις της χαμένης μου ζωής ακούμπησαν στα μάρμαρα και πάγωσαν. Διοχετεύθηκαν στην ομίχλη. Χάθηκαν στο κενό. Μύρισαν καμένες σάρκες κι οδηγήθηκαν στην άβυσσο των πνιχνών βογγητών και των ψεύτικων εναγκαλισμών των κυριών του καλού κόσμου. Διοχετεύθηκαν στο τέλμα.                                                                                   Βόλος 29-11-2012                                                                                                  18:11  

Στις 13 Απριλίου 1906, Μεγάλη Παρασκευή, ο Σάμιουελ Μπέκετ γεννιέται στο Foxrock, κοντά στο Δουβλίνο, σε μια μεσοαστική προτεσταντική οικογένεια. 1927 Αποφοίτησε από το Trinity College, του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου. 1928-29 Λέκτωρ της Αγγλικής γλώσσας στην École Normale Supérieure, στο Παρίσι. Συνδέθηκε με στενή αλλά και εύθραυστη φιλία με τον συγγραφέα James Joyce, ο οποίος τότε βρισκόταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι και ήταν ήδη διάσημος για τον περίφημο Οδυσσέα του και οπωσδήποτε άσκησε τεράστια επίδραση στο έργο του Μπέκετ. Μάλιστα δε, θεωρείται ότι από τον Joyce έμαθε να χρησιμοποιεί τη σιωπή ως όπλο ενάντια σε κρίσιμες επιθέσεις. Ο συμπατριώτης του ποιητής και κριτικός Thomas MacGreevy, που είχε προηγηθεί του Μπέκετ στη θέση του λέκτορα των αγγλικών στην École Νormale Supérieure και ήταν δημοφιλής

Χαίρομαι τις όμορφες στιγμές της νιότης μου κι αφουγκραζόμενη βυθίζομαι στις πάνσημες χορδές της, αναλογιζόμενη το εύρος και τη δύναμη, την ύβρι και τη σιωπή. Σιωπή. Δύναμη. Πόνος Ζωή και πάλι ζωή. Αμέτοχη, ευθυγραμιζόμενη, αενάως υπάρχουσα και αδιαλείπτως ανακατασκευασμένη. Μυρίζουσα, βλάσφημη, προδιαγεγραμμένη κι όμως κατηφής για όσους την αρνούνται, μελεγχολίζουσα για όσους την πολεμούν, ως κόρη παρθένος άμεπτη, άδολη ηδονική, αθώα μοναδική,απέπλωτη μάζα ηλιθίων που τη διαπομπεύουν. Αυτοί είναι οι ορδές των βαρβάρων. Αυτοί έκαψαν τον παράδεισο κι ενοχοποίησαν την Εύα. Οι ηλίθιοι.

Η δύναμη της φωνής μου σε κατατρώει  και ξέρω πως δεν υπάρχουν πολλά θαύματα στον ορίζοντα. Σ΄ένα μόνο ποντάρω: στα μοναχικά εκκλησάκια πάνω στους βράχους των Κυκλάδων και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους. Στο Ιόνιο. Στις Μυκήνες. Στο Μινώταυρο. Στο χρυσόμαλλο δέρας. Στον Ιάσονα. Στην Περσεφόνη. Ατάραχοι κοιμούνται οι δύο γλάροι πάνω στους βράχους και σ΄ ένα κυπαρίσσι κάθεται κάποιο γοητευτικό πουλί. Ο θάνατος αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων μόνο όταν αυτές τον επιθυμούν και τον καλέσουν. Μόνο τότε έρχεται δυνατός σαν βασιλιάς στο μαύρο άλογο μ΄ένα σπαθί. Κρύβεται ο φοβισμένος προτάσσει το στήθος ο άφοβος νυστάζει ο υπναλέος και προσπαθεί να ξεφύγει ο πονηρός. Ριπές τότε τους κατακεραυνώνουν και κανείς δεν χάνεται. Κανείς δεν θα χαθεί ποτέ. Μόνο θα οριστικοποιήσει τη μοναξιά του και θα θυμηθεί μια παλιά του αγάπη πολύ μακρινή πιά  που ίσως δεν εκπληρώθηκε ποτέ.                                                             Βόλος 19-8-2012                   

Μόνη διαβαίνοντας ξαποσταίνω στις πένθιμες μνήμες του μυαλού μου και του σώματος. Βάθος απύθμενο η επαφή μου με τα πράγματα και τις ιδέες. Ασυλλόγιστο βάρος ανώφελων καταστάσεων και λυγμών. Ποίησις, αλληγορία, λήθη. Αδιάκοπη,έντεχνη κατασκευή ανισόπεδων οραμάτων. Και θλίψη. ΄Οχι στοργική, μα βαριά θλίψη κουρασμένων ονείρων, διαδεχόμενα ασταμάτητα το ένα το άλλο και λησμονώντας ξεδιάντροπα τη δική μου μνήμη, τη δική μου ύπαρξη. Δολιοφθορά. Βασκανία. Σαθρός βρυχηθμός κουρασμένου αρότρου. Να οι αγάπες σου, να τα ονείρατά σου, όσο για τους έρωτες, γελοίοι,όπως πάντα. Ανιστόρητοι. Ομαδικοί ενταφιασμοί αλαλαγμένης μοιρολογήτρας.  Να οι αγάπες σου, να τα ονείρατά σου, όσο για τους έρωτες, μοναδικοί σε εύρος, πλήθος, πάθος, εντούτοις ανιστόρητοι, ισοσκελείς και ορθογώνιοι, σαν τα μεγάλα τρίγωνα, που σκεπάζουν τα σπίτια. Ναι, αυτά των σκεπών.