Ο Πολεμιστής

 Πέτρες στην ψυχή μου
και φόβοι
γεμάτοι καυστικά σχόλια των άλλων.
Κανείς δεν βρέθηκε ποτέ να με οδηγήσει. 
Κι εσύ ήρθες μέσα στη σκόνη και μέσα στη βροχή
σαν σκιά γεμάτη μνήμες,
ακουμπισμένος σ΄ένα μαύρο άλογο
και ζωσμένος άρματα.
Ποιον κυνήγησες πριν από μένα;
Σε ποιον πόλεμο οδεύεις;
Τι κουβαλάς τόση αρματωσιά;
Δε φοβάσαι τον πόλεμο;
Δε φοβάσαι τη λησμονιά;
Φίδια στα πόδια μου 
κι εσύ σκύβεις να τα φορέσεις.
Τα πλέκεις στεφάνια στα πυκνά σου μαλλιά
κι αυτά σε υπακούουν βουβά. Σιωπούν.
Πιο πέρα δυο κοχύλια. 
Τα φοράς στη ζώνη σου και ξεπηδάει η μανιασμένη η θάλασσα.
Αντάρα και κακό, φεύγουν οι γλάροι, φεύγουν τα πουλιά.
Κλείνει ο ουρανός κσι γεμίζει βουή.
Και συ αγέρωχος, τιθασεύεις τ΄άτι σου, 
απομακρύνεσαι και με λησμονάς.